Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

Wystawa stała się okazją do nowego i inspirującego odczytania twór­czości jednego z najważniejszych polskich artystów XX wieku. W prze­myślany sposób łączyła wątki badawcze, stawiając sobie za cel prze­myślenie kontekstu polskiej sztuki nowoczesnej po II wojnie światowej, oraz misję popularyzatorską i promocję twórczości Wróblewskiego wśród szerokiego grona odbiorców.

Ekspozycja skupiała się na dwóch momentach twórczości artysty: na samym jej początku, kiedy malarz wymyśla dopiero swój język (1948–1949) i na samym jej końcu, kiedy, po okresie wiary i dobrowolnego podporządkowania się wytycznym sta­linowskiego socrealizmu, próbuje on określić się na nowo (1956–1957).

W obu tych momentach Wróblewski podejmuje kluczowe dla siebie za­gadnienia przetwarzania tradycji awangardy, chęć bycia nowoczesnym oraz konieczność opowiadania się po stronie aktualnych zmian rzeczy­wistości, bycie artystą zaangażowanym w jej transformacje.