Muzeum Narodowe we Wrocławiu

W 2006 r. Hala Stulecia wraz z przylegającymi do niej terenami wystawowymi, w tym i Pawilonem Czterech Kopuł, wpisana została na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Zdewastowany budynek Pawilonu w 2009 r. na mocy umowy notarialnej Muzeum Narodowe we Wrocławiu przejęło od Wytwórni Filmów Fabularnych. W 2013 r. rozpoczęto realizację projektu„Rewaloryzacja i przebudowa budynku Pawilonu Czterech Kopuł na cele wystawiennicze Muzeum Narodowego we Wrocławiu”, współfinansowanego przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach XI priorytetu „Kultura i dziedzictwo kulturowe” Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko, zarządzanego przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz z budżetu Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego (pokrycie wkładu własnego). 25.06. 2016 r. uroczyście otwarto w Pawilonie Czterech Kopuł nowy oddział MNWr –  Muzeum Sztuki Współczesnej inaugurując funkcjonowanie wystawą stałą kolekcji sztuki polskiej II poł. XX i XXI wieku.

Podczas prac budowlanych m.in. usunięto niezinwentaryzowane fundamenty, poddano renowacji elewację budynku, wzmocniono reprezentacyjną kopułę północną i odtworzono jej pierwotną dekorację. Aby zwiększyć powierzchnię ekspozycyjną, zdecydowano się na zadaszenie wewnętrznego dziedzińca. Pod nim powstała kondygnacja podziemna, przeznaczona na pomieszczenia techniczne. Wnętrzu przywrócono pierwotną i historyczną funkcję muzealną,  wykorzystując jednak do tego najnowsze technologie i rozwiązania zgodną z współczesną estetyką przestrzeni wystawienniczych. Budynek został dostosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Statystyka materiałowa dokumentuje charakter inwestycji – w trakcie prac zużyto: 5000m3 betonu, 261 ton stali zbrojeniowej, 271 ton konstrukcji stalowej, 6073m2 szkła na świetlikach, 1100m2 blachy miedzianej. Położono 32 km rur PE zatopionych w posadzce, 121 km przewodów elektrycznych, zamalowano 12 000 m2 powierzchni, zamontowano 1930 szt. opraw oświetleniowych. Koszt inwestycji zamknął się w kwocie blisko 85 mln zł. Projekt opracował arch. M. Michałowski, a głównym wykonawcą była firma BUDIMEX S.A.

Celem inwestycji było przewrócenie funkcji wystawienniczych zabytkowemu obiektowi i udostępnienie go zwiedzającym z przygotowanym bogatym programem wystawienniczo-edukacyjnym.

Program wystawy opracowały Barbara Banaś i Barbara Ilkosz we współpracy z architekt Agnieszką Sową-Szenk. Mając na uwadze fakt, iż dla wielu przyszłych widzów wizyta w Pawilonie może być pierwszym spotkaniem z polską sztuką współczesną, zdecydowano się na układ chronologiczno-problemowy, ujmujący najważniejsze zjawiska artystyczne po 1945 r. Wystawę otwierają prace trzech wybitnych osobowości okresu międzywojennego: L. Chwistka, S. I. Witkiewicza i Wł. Strzemińskiego. Kolejne odsłony ukazują słynną „wystawę nowoczesnych” w Krakowie w 1948 r., działania kolorystów, epizod socrealistyczny. W reprezentatywnym wyborze znakomitych dzieł pokazano polskie malarstwo doby „odwilży”: prace M. Jaremy, A. Lenicy, S. Gierowskiego, T. Brzozowskiego, J. Tchórzewskiego, T. Kantora, E. Rosenstein, T. Mikulskiego oraz Z. Makowskiego.  Z zasobów magazynowych wydobyto dawno niepokazywane obiekty, m.in. instalacje J. Szajny, rzeźby Z. Beksińskiego, wczesne prace J. Nowosielskiego. Na ekspozycji znalazło się miejsce dla grafiki i fotografii, które ze względów konserwatorskich prezentowane mogą być jedynie czasowo. W dużym wyborze pokazywane są także dzieła artystów należących do wrocławskiego środowiska m.in.: E. Gepperta, W. Cwenarskiego, A. Mazurkiewicza, J. Hałasa, J. Rosołowicza, E. Geta Stankiewicza, S. Dróżdża aż po pokolenie „młodych dzikich”: Z. Nitkę, K. Skarbka, grupę „Luxus”. Swoje miejsce w nowych wnętrzach znalazły także kolekcje prac W. Hasiora, T. Kantora, J. Lebensteina oraz Wł. Borowskiego. Spośród dzieł M. Abakanowicz wyeksponowane zostały jej słynne abakany, a duże rzeźbiarskie realizacje z cyklu „War Games” oraz instalację „Tłum” pokazano na dziedzińcu.