Muzeum Narodowe w Warszawie
Projekt „W Muzeum wszystko wolno” był muzealno-edukacyjnym eksperymentem. Podzielona na sześć zespołów kuratorskich grupa sześćdziesięciu dziewięciu dzieci w wieku 5–13 lat przez pół roku przygotowywała wystawę czasową w gmachu MNW. Raz w tygodniu młodzi kuratorzy spotykali się z pracownikami Muzeum, poznawali zbiory i zadania poszczególnych działów oraz proces przygotowywania ekspozycji. W efekcie dzieci opracowały scenariusz własnej wystawy samodzielnie wybierając eksponaty, miały również decydujący głos przy projektowaniu scenografii, multimediów stanowiących część ekspozycji, wydawnictw, materiałów informacyjnych oraz rozmaitych narzędzi promocyjno-medialnych; brały czynny udział w opracowaniu i realizacji programu towarzyszącego.
Na wystawie znalazły się eksponaty ze wszystkich kolekcji MNW. Wiele spośród nich nigdy dotąd nie opuściło muzealnych magazynów. Zestawienie – na przekór muzealnym klasyfikacjom – rozmaitych form i gatunków sztuki wywodzącej się z różnych epok i kręgów kulturowych było śmiałą, niczym nieskrępowaną manifestacją dziecięcej inwencji, zainteresowań i gustów. Sześć niezależnych prezentacji – Las, Pokój strachów, Zmiany, Taniec Minotaura, Gra w bohatera, Skarbiec – dotyczyło interesujących dzieci kwestii: relacji świata ludzi
i zwierząt, sposobów przezwyciężania lęku, mody jako świadectwa przemijania, dawnych mitów i ich współczesnej obecności; młodzi kuratorzy zastanawiali się także, na czym polega prawdziwe bohaterstwo i co ma największą wartość.
Z przeprowadzonych badań ewaluacyjnych wynika, że dzieci uczestniczące w przedsięwzięciu nabrały wiary w siebie, nauczyły się zdecydowanego formułowania własnych sądów i przekonań, także wobec dorosłych. Wydaje się wszakże, że jeszcze więcej korzyści z wystawy wyniknęło dla widzów, dla badaczy sztuki i dla Muzeum. Wszyscy musieli przełamać nawyki: stereotypowego odbioru, obsesyjnej klasyfikacji, rutynowych metod pracy. Profesor Antoni Ziemba: „To jasne, że dzieci nie tworzyły swej wystawy wedle metodologii i ogólnej teorii interpretacji, ani innych uczonych teorii akademickich czy muzeologicznych, ale ich produkt te kategorie pojęciowe spełnił. Było to, można sądzić, intencją inicjatorów przedsięwzięcia, mniej lub bardziej metodyczną. Intencją dyrektorki muzeum oraz koordynatorek i koordynatorów z grona edukatorów muzealnych. Intencją otwarcia interpretacji zbiorów muzeum na różne pola imaginacji i rozumienia, wykraczającej poza kanoniczny dyskurs naukowy i muzealniczy, łamiących go, ale i siłą rzeczy, przez to burzenie schematu, w ten dyskurs się włączającej.”
Projekt otrzymał Warszawską Nagrodę Edukacji Kulturalnej oraz nominację do europejskiej Children in Museums Award. Wydawnictwo towarzyszące wystawie wyróżniono w Konkursie na Książkę Edytorsko Doskonałą „Edycja” w kategorii „Wydarzenie”. Wobec napływających z zagranicy licznych sygnałów zainteresowania przygotowano anglojęzyczną publikację poświęconą eksperymentowi (książka ukaże się w marcu 2017).