Muzeum Architektury we Wrocławiu

Leon Tarasewicz od ponad trzydziestu lat konsekwentnie przekracza granice obrazu. Zagarnia dla malarstwa coraz większe przestrzenie – wybiera wielkie formaty płócien, anektuje kolejno ściany, podłogi i elementy zastanej architektury, przekształca strukturalne płaszczyzny w niezależne instalacje malarskie konstruowane z rusztowań, drewna i farby we wnętrzach i na zewnątrz budynków, każe widzom deptać po obrazach i gubić się w labiryntach malarskich instalacji. W ostatnich działaniach coraz częściej wyznacza rytm rzeczywistości samym światłem, wykorzystując świecące plastikowe formy wypełniane czystym kolorem.

Kolejne wątki malowania „wychodzącego z ram” połączyły się na wystawie z działaniem w samej przestrzeni rozumianej jako konkretne miejsce. Ekspozycję stworzyły trzy uzupełniające się strefy nawiązujące do etapów rozszerzania granic w malarstwie Tarasewicza – od tradycyjnie rozumianego obrazu na płaszczyźnie płótna i papieru po realizacje site specific zaprojektowane dla wnętrza oraz do muzealnego wirydarza – wewnętrznego klasztornego ogrodu. Wielkoformatowe obrazy z charakterystycznymi, regularnie powtarzającymi się motywami zaczerpniętymi z natury, które stopniowo przekształcają się w proste znaki malarskiej materii – pasy koloru i światła i nieregularne plamy barw, zestawione zostały z malarstwem rozprzestrzeniającym się w trzeci wymiar jako obraz-miejsce-instalacje malarskie i świetlne integralnie związane z architekturą dawnego klasztoru bernardynów, w którym mieści się Muzeum Architektury. Wystawa twórczości Leona Tarasewicza, jednego z najważniejszych polskich artystów, była niezwykłą podróżą przez krajobrazy znaczeń współczesnej sztuki w dialogu z tradycją i historią. Stanowiła też dialog sztuki z architekturą i zabytkową przestrzenią pobernardyńskiego klasztoru i kościoła.

ZOBACZ FILM O WYSTAWIE